حسن نیرزاده نوری (۱۳۰۷-۱۳۶۴) از آموزگاران سرشناس ایران بود.
وی در سال ۱۳۰۷ در محله پامنار تهران متولد شد. چند ماه بعد پدرش، دکتر غلامحسین نیرزاده سردبیر روزنامه غربال، را از دست داد. در سال ۱۳۳۲ آموزگاری را آغاز کرد و پس از آشنایی با سید جعفر بهشتی شیرازی و علامه کرباسیان در مدارس نیکان و علوی مشغول تدریس شد.
وی که پس از مشاهده سختگیریهای آموزگاران تصمیم گرفته بود معلم شود، همواره با صدای گرم و نگاه مهربان در کلاس حاضر میشد و با استفاده از مهارتهای بازیگری تدریس میکرد. او پس از مطالعه روش باغچهبان، روشی نوین برای تدریس الفبا ابداع نمود.
حال معلمی از نسل جدید و از شاگردان او همان رویه را برای تدریس در پیش گرفته و با آموزش موزیکال و شعرگونه دانش آموزان را بسوی دانش رهنمون می سازد.
زندگی ما بسیار بهتر و زیباتر میشد اگر در مدارس و دانشگاهها این مهارتها را بهصورت اصولی به ما میآموختند.
مدرسه، معلمها و کتابهای درسی، تأثیری انکارنشدنی روی آینده یک فرد یا جامعه دارند. اگر نیک بنگرید و اندیشه کنید، شاید با من موافق باشید که حتی تکجملات آموزگاران در سنین کودکی، میتوانند آینده شغلی یا جهانبینی آینده دانشآموزان را تغییر بدهند.
دبستانهای جای بهتری میشدند، اگر اینهمه اصرار برای تزریق معلومات، عقاید و باورهای «مسلم» به ذهنهای ما در آنها صورت نمیگرفت و بهجای آن روی چیزهایی مثل روش تحقیق، پرسشگری، شیوه درست تعقل و استدلال تأکید میشد.
سایت لایفهکر فهرست جالبی از ۱۰ مهارتی را گردآورده است که اگر ما در همان سنین کودکی و نوجوانی، بهجای آنهمه درسهای خستهکننده، یا لااقل در کنار آنها میآموختیم، زندگی موفقتری میداشتیم: