مدت ها بود که بواسطه مشغله کاری و درگیریهای خانوادگی امکان فیلم دیدن و سینما رفتن رو از دست داده بودم و از طرفی سریالهایی رو که دوستان پیشنهاد می کردند رو هم بخاطر همین مسئله رد می کردم یا پیگیر نمی شدم. (چون هر بخش سریال زمان کوتاهتری نسبت به فیلم سینمایی دارد مدتی به سریال رو آورده بودم)
اخیرا به لطف دوست عزیز توئیتری ام جناب آقای هومن جعفری با مفهوم مینی سریال آشنا شدم. بطور خلاصه، مینی سریال را میتوان حد وسط فیلم سینمایی و سریالهای دنبالهدار دانست. هم به لحاظ زمان بخش ها کوتاهتر و هم به لحاظ تعداد آنها کمتر است و هم معمولا در یک فصل داستان تمام می شود. علاوه بر زمان پخش و تعداد قسمت که معیار اصلی نیست، نوع روایت و داستان گویی هم در هر دو متفاوت است. در سریال های بلند روایت براساس یک داستان کامل در هر قسمت یا اپیزود است و معمولا استاندارد آن است که هر قسمت در ادامه قسمت قبل باشد اما در مینی سریال معمولا هر داستان نقطه آغاز و پایانی دارد که در همان قسمت داستان تمام می شود.
مطلب زیر درباره این مدیا و معرفی تعدادی از مینی سریالهای محبوب می باشد:
در چند سال اخیر، پخش سریال های مختلف (فارغ از جنبه کیفی آنها) از شبکه های ماهواره ای بسیاری از مخاطبان تلویزیون داخلی را به سمت این شبکه ها سوق داد و به جز موارد اندکی (مانند «کلاه قرمزی» یا مجموعه «پایتخت») جریان سریال های داخلی را به خطر انداخت.
جذابیت، داستان های قلابدار، رنگ و لعاب، تعلیق و کشش، عدم سانسور، همذات پنداری یا پیچیدگی شخصیت ها و خیلی موارد دیگر باعث شد مخاطبان بسیاری سریال های داخلی را فراموش کنند و جذب سریال های خارجی شوند و پیگیرانه منتظر آمدن قسمت بعدی یا فصل بعدی یک سریال یا چند سریال باشند.
فارغ از بحث کیفی، سریال چنگکی به اسم تعلیق دارد که مخاطب را مجبور به دیدن می کند. اگر یک فیلم در مدت کمتر از دو ساعت تمام اطلاعات را به مخاطب می دهد و پایانی دارد، اگر یک کتاب آغاز و پایانی دارد، سریال می تواند سال ها مخاطبش را پای خود بنشاند و او را منتظر بگذارد.
مینی سریال را میتوان حد وسط سینمایی و سریالهای دنبالهدار دانست.