مدت ها بود که بواسطه مشغله کاری و درگیریهای خانوادگی امکان فیلم دیدن و سینما رفتن رو از دست داده بودم و از طرفی سریالهایی رو که دوستان پیشنهاد می کردند رو هم بخاطر همین مسئله رد می کردم یا پیگیر نمی شدم. (چون هر بخش سریال زمان کوتاهتری نسبت به فیلم سینمایی دارد مدتی به سریال رو آورده بودم)
اخیرا به لطف دوست عزیز توئیتری ام جناب آقای هومن جعفری با مفهوم مینی سریال آشنا شدم. بطور خلاصه، مینی سریال را میتوان حد وسط فیلم سینمایی و سریالهای دنبالهدار دانست. هم به لحاظ زمان بخش ها کوتاهتر و هم به لحاظ تعداد آنها کمتر است و هم معمولا در یک فصل داستان تمام می شود. علاوه بر زمان پخش و تعداد قسمت که معیار اصلی نیست، نوع روایت و داستان گویی هم در هر دو متفاوت است. در سریال های بلند روایت براساس یک داستان کامل در هر قسمت یا اپیزود است و معمولا استاندارد آن است که هر قسمت در ادامه قسمت قبل باشد اما در مینی سریال معمولا هر داستان نقطه آغاز و پایانی دارد که در همان قسمت داستان تمام می شود.
مطلب زیر درباره این مدیا و معرفی تعدادی از مینی سریالهای محبوب می باشد:
این روزها در هر خانه ای یک رایانه یا حتی رایانه قابل حمل پیدا می شود. با توجه به امکانات گسترده ای که رایانه ها برای پخش صدا و تصویر در اختیار ما می گذارند، از قبیل تنوع کدکهای صدا و تصویر و حجم ذخیره سازی عمدتا مناسب برای انواع فایلهای چند رسانه ای و سهولت دسترسی به این فایلها، می توان از این وسیله برای دیدن فیلم، گوش کردن به موزیک یا بازیهای رایانه ای استفاده کرد. اما برای بسیاری از جمله خود من مشاهده فیلم یا بازی بر روی صفحه نمایشگر بزرگتر لطفی دو چندان دارد. با گسترش تلویزیون های LCD و LED در جامعه ما می توان از صفحه نمایشگر تلویزیون به عنوان نمایشگر رایانه استفاده کرد.
حال این سوال پیش می آید که چطور باید رایانه خود را به تلویزیون متصل نمایید؟